Głogów
Przypuszcza się, że osada Lugidunum z mapy Ptolemeusza może być Głogowem. Miejscowość Lugidunum została odwzorowana w dziele „Geografia” Klaudiusza Ptolemeusza z lat 142-147 naszej ery. O tym, że miejscowość ta była Głogowem, informuje kompendium Lexicon Universale oraz wynika to z jej położenia względem innych zidentyfikowanych miejscowości Śląska. Inne źródła identyfikują jednak Lugidunum z Legnicą.
Głogów jest jednym z najstarszych miast Polski. Gród założony został już w X w., przez słowiańskie plemię Dziadoszan. Był położony na prawym brzegu Odry i zbudowany był z kamieni, drewna i ziemi. Został on zdobyty przez Mieszka I, który stworzył nowy gród w okolicach obecnego Ostrowa Tumskiego.
Pierwsze wzmianki o Głogowie pochodzą z 845, z mapy Europy Geografa Bawarskiego. W latach 1010 i 1017 wojska niemieckie Henryka II znalazły się dwukrotnie pod Głogowem. Do oblężenia grodu jednak nie doszło, o czym wspomina Thietmar z Merseburga. Najsłynniejszą z walk o Głogów jest obrona miasta w 1109 r. przed wojskami cesarza Henryka V.
W roku 1157 Głogów zdobyty został przez Fryderyka I Barbarossę, który spalił gród.
W roku 1180, pod rządami Konrada Laskonogiego, syna Władysława Wygnańca, odbudowany Głogów stał się stolicą księstwa głogowskiego. W mieście książę Konrad I zbudował pierwszy murowany zamek książęcy siedzibę kasztelanii. W spisanym po łacinie dokumencie średniowiecznym księcia Bolesława Rogatki z 1242 roku wymieniony jest Jaksa kasztelan głogowski we fragmencie Jaxa castellano in Glogouia. W roku 1253 książę kazał założyć w miejscu istniejących na lewym brzegu rzeki osad miejscowość z prawem miejskim magdeburskim.
W XVI w. wymarła głogowska linia Piastów śląskich, której ostatnim przedstawicielem był Jan II Szalony.
W latach 1491-1506 rządzili tu Jagiellonowie, Jan Olbracht i Zygmunt Stary, późniejsi królowie polscy. Później zaś miasto poddane zostało Habsburgom.
W połowie XVII w., w czasie wojny trzydziestoletniej, Głogów zamieniony został w twierdzę. Był oblegany i zdobywany przez wojska pruskie, francuskie, rosyjskie, szwedzkie i austriackie.
Od roku 1740 podlegał pruskim Hohenzollernom. W czasie wojen napoleońskich kwaterowały tu polskie oddziały Henryka Dąbrowskiego, szwadrony 4. płku strz. konnych Księstwa Warszawskiego, odwiedził go również trzykrotnie sam Napoleon. Umocnienia twierdzy zahamowały na wiele lat rozwój miasta.
W XIX w. starano się o zniesienie umocnień, lecz dopiero w 1873 r. udało się przesunąć ich granice na wschód, a w 1902 zostały one zniesione, co umożliwiło normalny jego rozwój. W 1939 r. Głogów liczył 33000 mieszkańców.
W 1945 miasto zostało ponownie zamienione w twierdzę przez władze niemieckie. Głogów był przez 6 tygodni oblegany przez wojska radzieckie i został w 95 procentach zniszczony. W wyniku postanowień konferencji jałtańskiej miasto zostało przyłączone do Polski i w maju 1945 przybyli do Głogowa pierwsi powojenni osadnicy, którzy zastali jedynie ruiny i zgliszcza. Odbudowa miasta nie została dokończona do tej pory. Gwałtownemu przeobrażeniu i rozwojowi uległo dopiero po decyzji o budowie huty miedzi, zapoczątkowanej w 1967 r. Huta jest wciąż największym zakładem przemysłowym miasta.
Od 1945 do 1950 Głogów należał do województwa wrocławskiego, zaś w 1950 włączony został do nowo powstałego województwa zielonogórskiego. Od 1975 do 1998 należał do województwa legnickiego. Do województwa dolnośląskiego należy od reformy administracyjnej w 1999.
Tekst pochodzi ze strony pl.wikipedia.org