Początki osadnictwa sięgają VII wieku. Odkrycia archeologiczne na wzgórzu Czwartek z tego okresu świadczą, że już wtedy Lublin był sporą osadą. Ponoć w 986 r. wzniesiono tu pierwszy kościół.
Już w XII w. istniała tu kasztelania (siedziba kasztelana) w drewnianym zamku, znajdującym się na dzisiejszym Wzgórzu Zamkowym. W XII w. w Lublinie utworzono również siedzibę archidiakonatu (ośrodek władzy kościelnej). W XIII w. książę ruski Daniel Halicki zbudował pierwszą murowaną budowlę w mieście – wieżę obronną na Wzgórzu Zamkowym. 1260 r. – do miasta przybywają Dominikanie i wznoszą drewniane oratorium relikwii Krzyża Świętego. Położenie na pograniczu państwa powoduje częste najazdy Litwinów, Jaćwingów, Rusinów i Tatarów w XIII i XIV w.
Początki Lublina jako miasta sięgają 1317 r., kiedy książę krakowski i sandomierski Władysław Łokietek wydał przywilej królewski nadający mu prawa miejskie. W akcie lokacyjnym zawarto prawa i obowiązki nowego miasta i wójta Macieja z Opatowca. Od tej pory miasto rozwija się jako ośrodek handlu i rzemiosła. Powstają również okazałe budowle m.in. zespół kościelno-klasztorny dominikanów i kamienice mieszczańskie. W XIV w. król Kazimierz Wielki wznosi mury obronne i murowany zamek z Kaplicą Trójcy Świętej.
Największy rozkwit miasta przypada na okres panowania Jagiellonów, w XV i XVI w. Lublin, położony w połowie drogi między Krakowem a Wilnem. W 1418 r. król Władysław Jagiełło ufundował rusko-bizantyńskie freski w Kaplicy Trójcy Świętej na zamku. W 1474 r. król Kazimierz Jagiellończyk ustanowił Lublin jako stolicę nowego woj. lubelskiego. Miasto stanowiło ważny ośrodek polityczny i gospodarczy kraju. W XV w. do Lublina przybywają osiedlają się Żydzi.
Na początku XVI w. w Lublinie powstaje wodociąg. W 1513 r. ukazuje się pierwsza polska książka “Raj duszny” Biernata z Lublina. W 1569 r. po półrocznych obradach sejmu podpisano tu akt unii polsko-litewskiej (Unii Lubelskiej), który dał początek Rzeczpospolitej Obojga Narodów. W 1575 r. wielki pożar zniszczył gotyckie kamienice, nastąpiła odbudowa miasta po pożarze w stylu renesansowym. W 1578 r. król Stefan Batory powołał w Lublinie Trybunał Koronny (najwyższą instancję sądową dla Małopolski). W II połowie XVI w. Lublin należał do najważniejszych miast w kraju. W 1584 r. w Lublinie umiera wybitny poeta doby renesansu – Jan Kochanowski. W II połowie XVI w. Lublin staje się ważnym ośrodkiem ruchu ariańskiego.
Upadek świetności miasta przyniósł XVII w. Podczas „potopu szwedzkiego” i wojen kozackich Lublin był zniszczony przez najeźdźców, ludność zdziesiątkowała epidemia. Krótkie ożywienie gospodarcze w XVIII w. przerwał III rozbiór Polski pod koniec XVIII w.
W latach 1795-1809 Lublin znalazł się w zaborze austriackim. Po zwycięskiej wojnie księcia Józefa Poniatowskiego z Austrią w 1809 r. Lublin włączono w granice Księstwa Warszawskiego. W 1815 r. w wyniku postanowień Kongresu Wiedeńskiego miasto znalazło się w Królestwie Polskim, podporządkowanym carskiej Rosji. W 1877 r. Lublin otrzymuje połączenie kolejowe Warszawa – Lublin – Kowel, co przyczynia się do rozwoju gospodarczego miasta. Powstają fabryki maszyn rolniczych, kotłów, wag, garbarnia, browar, młyny i inne zakłady przemysłowe.
W przeddzień wybuchu I wojny św. liczba mieszk. przekroczyła 80 tys., z czego połowę stanowili Żydzi, 40% katolicy, a 10% prawosławni i protestanci. W 1918 r. gdy Polska odzyskiwała niepodległość Lublin stał się ośrodkiem nowej państwowości, powstał Tymczasowy Rząd Ludowy Rzeczypospolitej z Ignacym Daszyńskim na czele. Lublin był przez 4 dni stolicą Polski. W 1918 r. powstaje Katolicki Uniwersytet Lubelski, w 1930 r. powstaje żydowska Uczelnia Mędrców Lublina (Jeszywas Chachmej Lublin).
We wrześniu 1939 r. rozpoczęła się II wojna św., Lublin został zbombardowany przez niemieckie lotnictwo. W 1941 r. hitlerowcy rozpoczęli budowę obozu koncentracyjnego na Majdanku. Okupant niemiecki zamknął w getcie 40 tys. ludności żydowskiej, a w 1942 r. dokonał jej zagłady w obozach zagłady na Majdanku, w Bełżcu i Sobiborze. 24 lipca 1944 r. do miasta wkraczają Rosjanie. Przez 164 dni Lublin zostaje tymczasową stolicą Polski.
Po wojnie następuje intensywna rozbudowa przemysłu, m.in. powstaje: Fabryka Samochodów Ciężarowych, Lubelskie Zakłady Graficzne, Lubelskie Zakłady Naprawy Samochodów, Fabryka Maszyn Rolniczych, co powoduje duży napływ ludności do Lublina i budowę nowych dzielnic mieszkaniowych. W 1944 r. powołano do życia Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej. W 1980 r. następują pierwsze w kraju wystąpienia robotnicze w Lublinie i Świdniku (tzw. Lubelski lipiec 1980), które doprowadziły do podobnych w Gdańsku w sierpniu 1980 r., powstania „Solidarności” i późniejszych zmian ustrojowych.
Tekst pochodzi ze strony: http://www.lublin.turystyka.pl/o-lublinie/historia-miasta.html